Πριν λίγα χρόνια η Γαλλίδα καθηγήτρια της Σορβόνης (Παρίσι) Μόνικ Τρέντε υποστήριξε με σθένος τα εξής: «Σε αυτήν την γλώσσα (την ελληνική) γεννήθηκαν οι λέξεις-κλειδιά, που ακόμη και σήμερα κάνουν τους λαούς της Ευρώπης να πάλλονται: «Πολιτική», «δημοκρατία», «φιλοσοφία», «μουσική», «ποίηση», «μαθηματικά», «ιστορία», «αρμονία» …ντροπή σε κείνον που χαρακτηρίζει τον εαυτό του μορφωμένο χωρίς να την γνωρίζει…».
Ο Γερμανός καθηγητής Αθλητικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας Βόλφαγκ Ντέκερ στο λόγο του μεταξύ άλλων είπε: «Εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια συνέχεια …ξεκινώντας από την μυκηναϊκή εποχή έως σήμερα, κρύβουν τα ελληνικά μέσα τους ένα γλωσσικό, ιστορικό και πολιτιστικό δυναμικό, το οποίο πρέπει να χαρακτηρισθεί ως μοναδικό, όχι μόνον ανάμεσα στις ευρωπαϊκές γλώσσες». Βλέπουμε εδώ ότι ο Γερμανός καθηγητής ζηλεύει τους Έλληνες για το ασύγκριτο αυτό εποπτικό μέσο της εθνικής τους ταυτότητας, που ταυτόχρονα ήταν και θα παραμείνει υψηλό πολιτιστικό αγαθό της πνευματικής εξελίξεως.
Ο μέγας Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε τον 19ον αιώνα είχε πει μια μεγάλη αλήθεια: «Το δυστύχημα με τους Έλληνες είναι ότι την αρχαία κληρονομιά, που είναι δική τους στην πραγματικότητα, την πήρε η Δύση και η Δύση τους την επέστρεψε ως επίδραση δική της…».
Ο Claud Fauriel, Γάλλος διανοούμενος, ο οποίος το 1824 εξέδωσε «Συλλογή Ελληνικών Δημοτικών Τραγουδιών», γράφει: «Η ελληνική γλώσσα είναι πιο πλούσια από την γερμανική, πιο διαυγής από την γαλλική, πιο ευλύγιστη από την ιταλική και πιο αρμονική από την ισπανική. ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ». Αξιοπρόσεκτο είναι ότι δεν αναφέρει καθόλου την αγγλική. Και δικαίως, γιατί η αγγλική δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα γλωσσών, ένας «αχταρμάς», όπως λέει ο λαός… Κι όμως, οι κοσμοεξουσιαστές θα την επιβάλουν δυναμικά ως διεθνή γλώσσα. Εκεί φαίνεται ότι οδηγούν τα πράγματα…
Ένας άλλος Ευρωπαίος καθηγητής τονίζει: «Όπως οι Ρωμαίοι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια είχαν συνειδητοποιήσει την πολιτισμική υπεροχή της Ελλάδος, έτσι κι εμείς, οι μοντέρνοι Ευρωπαίοι, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τις ελληνικές ρίζες του πολιτισμού μας. Από αυτήν την σκοπιά η ελληνική γλώσσα σε όλα τα φάσματά της αποτελεί ουσιαστικό συστατικό στοιχείο της δικής μας ευρωπαϊκής ταυτότητος». Η ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετα, με χρήσεις απίστευτων δυνατοτήτων.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας και μεταφραστής νεοελληνικών έργων Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος εμπρός στο μεγαλείο της ελληνικής, είχε δηλώσει: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή αλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα «παν-πρώτο-αρχι-υπέρ-» ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Και αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν μέσα στα δε σαν μία σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων».
Περίπου την ίδια διαπίστωση είχε κάμει το 60 με 70 π.Χ. ο επιφανέστατος ρήτορας της Ρώμης Κικέρων, όταν σπούδαζε στην Ακαδημία της Μεσογείου, που ήταν στη Ρόδο και είχε διδάσκαλο τον φιλόσοφο Ποσειδώνιο. Τότε διαπίστωσε ότι η «Φωνή Ελληνίς» εφεύρε και χρησιμοποιεί μέσω των προθέσεων τα σύνθετα, πολλαπλασιάζοντας τις λέξεις και τα νοήματα και προσφέροντάς τα στην συνέχεια ως δώρον «εις τους την βαρβαρικήν ομιλούντας».
Είναι δε γνωστό ότι οι Ρωμαίοι είχαν μόνον μερικές εκατοντάδες λέξεις, με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν ο Κικέρων τελείωσε τις σπουδές του στην Ελλάδα και επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα κλειδί, με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις, οι οποίες ως γνωστόν είναι πολλαπλασιαστές των λέξεων. Έτσι δημιούργησε την Λατινική, η οποία κατά τους γλωσσολόγους όλου του κόσμου είναι η γνωστή Κικερώνεια γραφή.
Ο διάσημος Γάλλος καθηγητής της Γλωσσολογίας Meillet γράφει: «Τα λατινικά ως λογία γλώσσα είναι ανάτυπο των Ελληνικών». Ο Κικέρων μετέφερε στην λατινική την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Κατόπιν ο Χριστιανισμός συνέβαλε και αυτός στην επίδραση των ελληνικών επί των λατινικών.
Είναι γεγονός ότι οι προθέσεις πολλαπλασιάζουν τις λέξεις. Εκφράζουν λεπτότατες εννοιολογικές αποχρώσεις, οπότε ως πρώτα συνθετικά μιας λέξης μας δίνουν μεγαλύτερη ακριβολογία. Για παράδειγμα η πρόθεση διά εκφράζει το «διά μέσου». Όμως έχει και την λεπτομέρεια ότι κάποια ενέργεια περιλαμβάνει την αρχή και το τέλος, π.χ. το ρήμα διαπεπερνώ, σημαίνει ότι περνά μεν διά μέσου κορμιού, τρυπώντας όμως το σώμα από τη μια άκρη στην άλλη (διαμπερές τραύμα).
Η πρόθεση «εκ» σημαίνει «εκτός, έξω από κάτι, μακριά από κάτι κ.λ.π.». Είναι πολύ εύκολο λοιπόν να κατανοήσουμε όλες τις σύνθετες με αυτήν λέξεις, όπως: Εκπνέω, εκβάλλω, εκδικάζω (= δίνω τέλος στην δίκη, την βγάζω εκτός), εκδρομή, εκτροπή κ.λ.π.
Το 1998 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Πήτερ Τζόουνς είχε αναλάβει να συντάξει μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών, τα οποία προσφέρονταν από την εφημερίδα «Daily Telegraph». Ο καθηγητής αυτός είχε πει τότε τα εξής για την γλώσσα των προγόνων μας: «Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείον και το δίκαιον. Είναι μια θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα». Επομένως είναι αδύνατο να λειτουργήσει οποιαδήποτε γλώσσα, αν οι βασικές της λέξεις δεν είναι ελληνικές.
Ο Γάλλος καθηγητής Ζαν Πωλ Μπενζεκρί σε ένα κείμενό του, που έγραψε σε άπταιστα Αρχαία Ελληνικά, γράφει: «Φιλεπιστήμων μεν φύσει ο άνθρωπος και αείποτε και πανταχού. Ομολογείται ως πηγή των μαθημάτων τα των παλαιών Ελλήνων ευρήματα. Διδάσκαλος μεν εγένετο ο Αριστοτέλης του συλλογίζεσθαι και τοις Ρωμαίοις και τοις Άραψιν. Ελληνίζει δε και νυν η επιστήμη και άχρι των της Ανατολής μεθορίων. Αδύνατον γαρ πεπαιδευμένω τινί βαρβάρω τω τεχνητεύειν, άνευ τριακοσίων των της Ελλάδος λέξεων».
Βλέπομε, λοιπόν, ότι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι επιστήμονες αναγνωρίζουν την αξία της ελληνικής γλώσσας και πόση επίδραση είχε στην διαμόρφωση της δικής τους γλώσσας.
Οι ξένες γλώσσες διαθέτουν και χρησιμοποιούν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ελληνικών λέξεων, που αν το αφαιρέσουμε οι γλώσσες αυτές δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Πολλές γλώσσες, μάλιστα, έχουν και το ίδιο συντακτικό και γραμματική, όπως π.χ. η Γερμανική.
Δύο Γάλλοι επιστήμονες στο βιβλίο τους «ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ» γράφουν: «Οι ελληνικές ρίζες δίνουν στην γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Πηγή: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟ
